Tijdens de vakantie zat ik ergens aan de kust in Zuid-Frankrijk wat te mijmeren. De zon scheen heerlijk, geen wolkje aan de lucht. De boten voeren uit voor hun dagelijkse portie plezier op het water en nergens zag ik een boot met maar één opvarende: het waren allemaal boten met twee of meer personen.
Ook op het strand, waar het er wonderbaarlijk gedisciplineerd aan toeging, vermaakten gezinnen of stelletjes zich in het zand of in het water. Bijna nooit zag je een eenling. Ik dacht aan de vele mensen die gedurende de afgelopen coronamaanden vanuit huis hebben gewerkt.
Veel mensen gedijen pas echt goed in de nabijheid van anderen. Dat geldt ook voor de werkende mens. Werk is veel meer dan het functioneel afleveren van het resultaat van een dag hard werken achter de PC, vanuit een zolderkamer of zelfs vanuit de huiskamer. Werk vraagt ook om overleg, om ontmoeting, om afstemming. Dit kan natuurlijk goed verlopen via ZOOM of Teams en meer van dat fantastische soort programma’s, maar op de lange duur manifesteert zich ook de eenzaamheid, het gebrek aan ‘zomaar’ een gesprek bij de koffieautomaat.
Ook blijkt dat thuiswerken vertragend werkt, doordat men elkaar toch niet zo goed blijkt te kunnen bereiken als wordt verondersteld. Ik krijg regelmatig klachten van leden binnen de Limburgse Werkgevers Vereniging dat procedures en vergunningaanvragen, bijvoorbeeld vanuit de bouwsector en de infrasector, te lang blijven liggen of vertraging oplopen als gevolg van thuiswerken en het niet (op tijd) kunnen bereiken van collega’s. Daardoor drogen orderportefeuilles op en doen we geen recht aan de afspraak dat we elkaar gezamenlijk investerend uit de crisis zullen helpen.
Een ander aspect van thuiswerken betreft de vraag hoelang een werkende mens het volhoudt om alle bordjes gelijktijdig in de lucht te houden, topprestaties te leveren voor de werkgever, oppasouder te zijn voor de allerkleinsten en het vak van leraar uit te oefenen voor de basisschoolkinderen. En dat soms ook nog eens met twee werkende ouders naast elkaar in de woonkamer. Het vraagt behalve om veel creativiteit en uithoudingsvermogen ook veel geduld van deze mensen. Ik spreek grote waardering uit voor hetgeen deze ouders – en tegelijkertijd werknemers – het afgelopen halfjaar hebben gepresteerd. Naast de zorgmedewerkers verdienen ook deze mensen alle lof.
Terug naar het thuiswerken: dit zal niet meer weg te denken zijn uit onze samenleving. Maar toch: zou het voor alle partijen niet beter zijn als we niet doorslaan en het thuiswerken iets meer zouden doseren? Vijf dagen per week thuis in de woonkamer of op een zolderkamer doorbrengen, zonder collega’s om je heen, zonder gezelligheid en zonder fysieke ontmoetingen gaat mijns inziens leiden tot grotere eenzaamheid. Het brengt mensen zelfs mogelijk in een sociaal isolement.
Als we na de coronacrisis het thuiswerken eens zouden beperken tot één tot twee dagen per week, dan zou dit leiden tot een veel betere balans in het leven. Zeg nou zelf, vitaliteit moet ook een goede voedingsbodem hebben. Een juiste werk-privé verhouding is een belangrijk onderdeel van deze gezonde voedingsbodem.
Giel Braun
Voorzitter Limburgse Werkgevers Vereniging
