Het woord bestaanszekerheid staat niet in de Dikke van Dale. Toch is het nu al het woord van 2023. Ligt de oplossing hiervoor niet recht voor onze neus?
Ze komen eraan; de verkiezingen op 22 november. Dat is eerder dan gepland en al heel binnenkort. In die korte tijd is het voor jou en mij van belang om goed na te denken op wie we gaan stemmen. Hét onderwerp van deze verkiezingen is ‘bestaanszekerheid’. Maar weten we eigenlijk wel wat dit betekent? En wie moet hiervoor zorgen?
Laat ik voorop stellen dat in een welvarend land als Nederland het niet mogelijk zou moeten zijn dat mensen onder de armoedegrens leven. Maar waar ligt die grens eigenlijk? Ook lijkt deze grens op te schuiven. Dan heb ik het niet alleen over verschuiving vanwege inflatie. Onze samenleving lijkt steeds meer een ’ik-heb-recht-op-samenleving’ en ‘compenseer-mij-maar-als-het-moeilijk-is-samenleving’ te worden. Natuurlijk zeg ik dit heel zwart-wit. Maar soms is het goed om scherp de discussie hierover te voeren. Want als we het hebben over bestaanszekerheid, dan ligt hier een verantwoordelijkheid van eenieder. Van jezelf, van je werkgever en niet op de laatste plaats van de overheid.
Het probleem is alleen dat diezelfde overheid geen harde keuzes durft te maken. Wat gebeurt er nu? Compensatie, pleisters plakken, toeslagen ophogen (want die werkten toch zo goed!) en minimumloon ophogen. Allemaal oplossingen die niet bijdragen aan de langere termijn. Het was Pieter Omtzigt die het probleem hierbij pijnlijk liet zien in de kamer: een werknemer die € 10.000 meer betaald krijgt, houdt netto slechts € 900 meer over. En wat schetst mijn verbazing? De discussie hierover lijkt een stille dood te sterven. Politici gingen over tot de orde van de dag, namelijk met het verdelen van de miljarden om de pleisters te plakken. En het bonnetje? Dat komt bij het bedrijfsleven.
Zou het niet veel mooier zijn als we gaan werken aan een structuurverandering? Het probleem eens écht bij de wortel aanpakken? De onevenredige belastingdruk in die groep aanpakken, besparen op toeslagen maar ook zorgen dat werken écht loont. Dit helpt de economie, de brede welvaart en het vestigingsklimaat voor iedereen.
Ron Coenen
Voorzitter Limburgse Werkgevers Vereniging
